Elegie voor Kevin Killian
Door Dodie Bellamy

You write poetry / For dead persons.
—Jack Spicer, ‘Elegy’

Aeliana is onderweg om me op te halen en ik kan mijn ringen niet vinden—een ovale cabochon van lichtblauw Montana saffier, gemaakt door een vrouw in upstate New York—en een replica van een mid- deleeuwse ring met een robijn, die ergens in een museum in Engeland ligt, gemaakt door een man in Sheffield. Ik ga nooit van huis zonder deze ringen. Ze aarden en beschermen me. Thuis bewaar ik ze op mijn bureau in een schaaltje van shungiet, een zwarte steen die ongewenste energie verwijdert die de ringen mogelijk hebben opgepikt. Ik draag ze ook als ik schrijf. Door mijn studie van Georgische en Victoriaanse sieraden—een interesse die begon toen ik weduwe werd—leerde ik dat het geen schande is om sieraden betekenis te geven. Ik bezit verschillen- de negentiende-eeuwse ringen en medaillons die oor- spronkelijk door iemand anders voor rouw werden gedragen. Deze ringen zijn, omdat ze nieuw zijn, een uitzondering in mijn collectie.

Maar waar zijn ze in hemelsnaam? Ik sta op het punt een paniekaanval te krijgen, als op het kleine altaar dat ik bovenop een boekenkast heb gemaakt, de tweede trouwring van mijn moeder opduikt, als- of er een spotje op schijnt. Ik veeg hem schoon en doe hem om mijn rechterringvinger. Meteen voel ik een krachtige energie ervan uitgaan – de ener- gie van mijn moeder, maar ook die van Kevin. Het soort energie dat in een sprookje zou betekenen dat de ring nooit meer af kan, je hoeft het niet eens te proberen. Of dat er ergens een schat verborgen ligt en dat de ring me ernaartoe zal leiden. Over de ring loopt een glinsterende strook van zo’n 25 kleine di- amantjes, in drie rijen gezet. In de tijd waarin mijn moeder leefde was dit een populaire tweede trouw- ring voor huisvrouwen in het Midwesten, als upgra- de van hun eenvoudige oorspronkelijke ring, zodra hun echtgenoten genoeg geld verdienden om zich een beetje luxe te kunnen veroorloven. Op een be- paald moment verving ik de dunne deco-ring die ik op afbetaling kocht toen ik met Kevin trouwde, door de glinsterende ring van mijn moeder. Na zijn dood dacht ik dat ik hem nooit meer zou afdoen. Ik zocht zelfs online op hoelang je je trouwring kan blijven dragen na de dood van je partner, en internet zei dat er geen regels voor zijn. Ik was altijd op zoek naar regels om structuur te geven aan het onmoge- lijke geworstel met het weduwschap, maar kon niks vinden. Ik vermoed dat ik zo in de Victoriaanse sie- raden terechtkwam. Voor de Victorianen was rouw iets uitbundigs en gedisciplineerd, als een dans met vooraf bepaalde stappen.

Aeliana appt: ‘We zijn er.’ Ik pak mijn rugzak en ren de trap af, mijn vinger vol diamanten fon- kelt als een gek. We gaan naar een klankbad sessie in het AIDS Memorial Grove in Golden Gate Park. Wonder boven wonder vinden we een parkeerplek. Om bij het bos te komen dalen we voorzichtig een paar provisorisch aangelegde treden af. Er schijnt hier ergens op een bankje of een rots een plaquette te zijn met de naam Sam D’Allesandro, maar ik heb hem nooit gevonden. Toen Sam in 1988 aan aids over- leed, op 31-jarige leeftijd, was zijn literaire carrière net begonnen. Samen met Sams partner Sean waren Kevin en ik zijn executeurs – een verantwoordelijk- heid die veel schuldgevoel meebrengt, alsof je nooit genoeg doet, alsof we altijd harder moesten werken om Sams herinnering levend te houden.

Ik ga in een slaapzak liggen tussen twee sequoia’s en het klankbad begint. Kantachtige takken verstren- gelen zich op onmogelijke hoogte boven mijn hoofd, terwijl hun patronen verschuiven met de wind en de zon. Zoals beloofd hebben de kristallen klankscha- len een transformerend effect. Zwevend in een veld vol mensen die ook in een cocon zitten, voel ik me levend en vredig, met een hart dat zich opent. Ik ken genoeg mensen die hun ogen zouden rollen bij het idee van een klankbad, maar hier tussen de sequoia’s worden mijn oordelen tot zwijgen gebracht. Nadat mijn vriendin Luka een essay had gelezen dat ik on- langs had afgerond, deelde ik mijn angst dat ande- ren het stuk sentimenteel zouden vinden, en Luka antwoordde: ‘Ik vind het niet sentimenteel, maar ik ben niet anti-sentimenteel. Ik denk dat wat men “sentimenteel” noemt vaak onze verlangens en as- piraties aanspreekt.’ Een van de mooie dingen van rouw is dat het onzin doorbreekt. Kan een weduwe, die in een staat van overmatige betekenis leeft, über- haupt sentimenteel zijn? Hier tussen de sequoia’s, de bladeren, de zon en de bries, en de diepe golven van de kristallen klankschalen, voel ik Kevin intens bij me—ook al zou hij met zijn ogen hebben gerold. Hij lachte graag om mijn New Age-dingen, om ze ver- volgens in zijn eigen fictie en poëzie te verwerken. Ik had niet verwacht dat deze ervaring vandaag over hem zou gaan, maar dit is tenslotte wel een herden- kingsbos. Ik voel de drang om de ring van mijn moe- der van mijn rechterhand naar mijn linkerhand te verplaatsen, als een echte trouwring. De energie die ik daarvan krijg is explosief.

De volgende dag loop ik mijn kantoor binnen en liggen de ringen die ik kwijt was open en bloot in een aardewerken kelk, een meter van waar ze nor- maal liggen. Ik denk: ‘Dat is bizar’, en open een berichtje van Maxe: ‘Dodie, veel liefs vandaag.’ Ik vraag: ‘Waarom?’ ‘Voor Kevin.’ Ik kijk in de Apple kalender en het is 15 juni—de zesde verjaardag van zijn overlijden. Ik had de data verward, dacht dat het over een paar dagen was, op de 19e. Opeens wor- den mijn ervaringen rond de ringen en het AIDS Memorial Grove duidelijk. Ik doe elk jaar een pri- véritueel voor Kevin, maar dit is de eerste keer dat ik begeleid werd. Als een brave Victoriaanse volgde ik de aanwijzingen. Het klankbad was meer dan een chakra-healing. Het was een ritueel voor de doden, een scheurtje in de sluier tussen de rationele wereld en de Andere Kant, waar Kevin doorheen stapte.